 | Ms. Unknown Gurl on Para Kay Nanay |
 | maegan C. on Para Kay Nanay |
 | vin on Sa Isang Patak ng Luha |
 | Arjdalumat on Sa Isang Patak ng Luha |
 | Pong on Sa Isang Patak ng Luha |
| *The Final Calisthen… on Week Before The Infinite … | |
 | bagotilyo on Sa Isang Patak ng Luha |
I
Sa iyong katawang nabayubay Tangis mong buhay na alay Anong kahulugan? Kaganapan!II
Pinatawad! ‘di ba’t ako’y huwad? At hindi karapat-dapat Sa pag-ibig mong hindi maawatIII
Tunay na ika’y walang katulad Tanggap ako kahit hubad Bakit ganun na la’ng? Kabutihan!IV
Masumpungan! ‘di maunawaan? ‘nangan sa hiwaga Sa Kanyang isang patak na luha***
Suporta para sa pakontes ni Iya.
Ang Huling Kapat sa Ilang ay sariling koleksyon ng mga tula/istorya sa nalalabing tatlong buwan sa disyerto.
Ang Huling Kapat sa Ilang ay sariling koleksyon ng mga tula/istorya sa nalalabing tatlong buwan sa disyerto.
Ito ay mahabang post at ang makakatapos ay may premyo galing kay Sir Roland mula Ikea (hihihihihi). Masikip na daw kasi ang kanyang kwarto (hahahaha).
Khamsa Riyal (Five Riyals – Five Riyals) – Oktubre 15, 2010
Bilang paghahanda sa isang outdoor activity ng bahay-panambahan (Hajj Holidays) sa mga kapatiran ay sinadya (ocular inspection) namin ang Khamsa-Khamsa. Isa itong lugar-pasyalan na kalimitang dinadayo ng mga Pinoy para mag-bonding. Para ka ding nasa pasuguan (embassy), diplomatic quarters o ospital na hindi na kailangang mag-abaya (ito ang itim na kasuotan ng mga kababaihan – lahat ng lahi ay kailangang isuot ito sa oras na lumabas ng tahanan) ang mga kababaihan at pwedeng mag-usap ang mga babae at lalake (hindi ko lang alam kung hindi pa nasisita ito). Walang kakaiba sa Khamsa-Khamsa, sa katunayan ang makikita lamang dito ay bilyaran, basketball court, soccer field, race track, picnic grove at videoke.
Tinawag nga pala itong Khamsa-Khamsa dahil ang entrance fee ay Five Riyals bawat katao.
Tanong 1: Ano ang kakaiba sa Date Tree B? Ang unang makakasagot sa comment box ay mananalo ng sandamukal na kandila galing kay Sir Roland. hihihihihi
Gawain (Malayong Disyerto) – Oktubre 20, 2010
Agosto ng makauwi sa Pilipinas kong mahal si Partner sa gawain. Sa loob ng halos anim na buwan (tuwing Lunes) ay siya ang aking naging katuwang sa paghahayag ng salita ng Diyos sa malayong disyerto. Halos isang oras ang biyahe bago makarating sa lugaring iyon. Madalas kaming saksi sa palpak na AC/Desert Cooler ng aming kumpanya o kaya naman ay walang tubig o kuryente (napuputulan ng kuryente ang aming kumpanya dahil ‘di sila nagbabayad) dagdagan pa ng malabong araw ng pasweldo. Sa pag-uwi ni Partner ay isang buwan ko ding tinahak ang malayong disyerto na mag-isa. Kalaunan, nakumbinsi ko ang isang kapatid na samahan ako at siya naman ay nagpaunlak ng isang buwan dahil nagtapos na din ang kanyang kontrata noong ika-31 ng Oktubre (siya ngayon ay nakatengga at umaasang makakauwi bago mag-Pasko). Sa huling araw ng kaniyang pagsama sa akin ay nasaksihan niya ang pagtitiis ng aming kasamahan sa kumpanya. Halos dalawang buwan na natengga ang 7 sa mga kapatiran bago nakauwi (at meron pang 15-kabuuan sa tatlong camp na magta-tatlong buwan na nakatengga). Ramdam namin ang poot at galit nila sa kumpanya sa tuwing nagdadasal kami ay nakikipagspiritual battle kami sa external forces na kanilang bitbit. May pagkakataon na simula hanggang kagitnaan ay pautal-utal akong nagsasalita at ang bigat ng agos ng gawain. At may isang pagkakataon na nag-gawain kami ng walang ilaw at gamit lang ang mga flashlights ng celphone na kasabay naman ng pagdiriwang ng kaarawan ng isang kapatid.
(Ang salu-salo ng mga magkakapatid 7 sa kanila ay nasa Pilipinas na at 3 pa ang nakatengga sa Malayong Disyerto.)
Papuri sa Diyos dahil sa kahinahunang ibinigay Niya sa mga kapatid habang sila ay nag-aabang sa kanilang pag-uwi. Ngayon, isang hamon sa akin ang maghanap ng makakatuwang sa loob ng 5 buwan pang pamamalagi dito sa disyerto. Ang Diyos na ang bahala dun.
Tanong 2: Base sa malabong larawan ano sa tingin mo ang handa nung gabing iyon? Ang makakasagot ay mananalo ng tatlong 50 LT plastic storage box mula pa rin kay Sir Roland.
Aksidente, Nobyembre 4, 2010
Ang sasakyang ginagamit sa aming gawain ay totally wrecked na. Salamat sa pag-iingat ng Diyos at bugbog lang ang inabot ng mag-asawa at naihatid nila ang kanilang baby sa kanyang sitter bago nangyari ang aksidente. Papaliko sila sa pasukan ng ospital ng mag-counterflow ang rumaragasang trak. Sa kasalukuyan ay inaayos na ng insurance ng dalawang sasakyan ang dapat matanggap ng mag-asawa. Salamat sa Diyos.
Tanong 3: Kung si Uncle Sam ay may 911 para sa anumang sakuna o aksidente, ano naman ang 163 sa Pilipinas? Ang makakasagot ng tama ay padadalhan ni Sir Roland ng apat na cabinet mula sa IKEA. hihihihihi
Overnight, Eyeball at Function: Nobyembre 4-5, 2010
Pang-apat na beses ko ng makadalo sa function na iyon. Nagkakilala na din kami sa wakas ni Ms. Chin. Pagdating ko sa bahay nila ay tumulong ako sa paggugupit ng mga kinakailangan sa function at sinamahan ako ng kanyang asawa para pormal kaming magkakilanlan. Saglit lang iyon dahil abala ang bawat isa. Dahil pang-apat na beses ko ng nakitulog doon kasama pa ng ibang mga kapatid ay alam ko na kung saan hahanapin ang knapsack (hindi ako sigurado kung yun ang tawag dun).
Kinabukasan pagkatapos ng QT at nakaligo ay tumulong naman akong maghugas ng kahong-kahong ubas. Nagsurrender ng celphone (bawal ang celphone, kailangang alisin din ang baterya at isumite sa nakatalagang mga kapatid) at nagtungo na sa function. Abala ang bawat isa at sa mga panahong iyon dun lang kami nakapagkwentuhan ni Ms. Chin. Sa function na iyon ay nakasigaw ako ng malakas, nakaawit na walang inaalalang seguridad at nakapag-usap ng puso sa puso. Sa dinami-dami ng mga opisyal na photographer nun ay wala man lang kaming picture nina Ms. Chin, Kuya M at kanilang mga kulilits (Ms. Chin, kung may kuhang larawan po ako dun sa camera ni Kuya M ay i-send niyo po sa akin. Salamat po).
Paborito ko ang awitin ng mga bata na: “Jesus loves me, Jesus loves me and this I know.”
Madami akong natutunan sa function: Ang magbago at maging kagaya ng bata. Dahil ang Kaharian ng Diyos ay para sa mga bata. Hanggang sa muli pong pagkikita.
Ang nagsundo at naghatid nga pala sa akin ay ang mabait na si Kuya Danny.
Tanong 4: Ano ang blog award na ibinigay ni Ms. Chin sa akin? Ang makakasagot ng buong puso at katapatan ay makakakuha ng 4 na lampshades mula pa rin kay Sir Roland. hihihihihi
Taglamig, Emptiness at Kamatayan: November 7, 2010
Nagising ako na may tuyong dugo sa aking ilalim na labi, sa kabila ng pagpahid ko ng lip balm. Binigo din ako ng sandstorm at ulan dahil opisyal ng nagsimula ang taglamig na hindi man lang sila nagparamdam. Malamig na sa disyerto o sabihin na nating parang nasa Pilipinas na ang agwat ng temperatura. At sa mga susunod pang mga araw ay bababa pa ito hanggang 4 sentigrado.
Habang binabaybay namin ang daan pauwi basta na lang ako nakaramdam na parang mawawala na ako dito sa mundo. Nagtext ako sa kuya ko, pinasalamatan ko sila, sa aking matalik na kaibigan na nagbibigay ng pagkalito sa aking isipan at ilan pang mga kaibigan.
Sa tuwing pinaghihinalaan ako ng aking amo ay hindi ko mapigilang depensahan ang aking sarili dahil alam kong tama ako; pero sasabihin pa rin niya akong, “I don’t care with your explanations.” Sa tuwing uutusan akong pumunta sa grocery para bumili ng kanyang sigarilyo o dili naman kaya ay iligpit ang kanilang pinagkainan o itimpla sila ng kape o maghugas ng kanilang mga pinag-inumang tasa ay pikit-mata ko lang sinusunod. Sa mga pagkakataong naiisip ko ang mga kasamahan naming nakatengga ay nakakaramdam ako ng emptiness. Madalas tutulo na lang ang luha sa aking mga mata at mapapabuntong-hininga sabay dikta ng aking isip: “Madalas may mga pagkakataong wala ka Pong karapatang mamili dahil sa sitwasyon mo, kailangan mong tanggapin ang lahat ng may buong kapagpapakumbaban at hindi sa lahat ng panahon ay ganyan ang magiging eksena. Ang kapagsubukan bilang Kristiyano ay hindi diyan nagsisimula at natatapos.”
Habang sinusulat ko ang blogpost na ito ay naalala ko ang punto sa function: Magbago at maging katulad ng isang bata. Ngayong gabi lalambingin ko ang aking Ama dahil alam ko kagaya ni King Hezekiah “I am entitled”. Maglalambing ako sa Ama, marahil katulad ng isang bata (na ang paghahari ng Diyos ay nasa sa kanila) hinihintay lang Niya akong maglambing sa Kanya.
Tanong 5: Ano ang ginamit nina Martin at Arlo bilang pananggalang sa pagsusugat/pagtutuklap ng kanilang mga labi tuwing taglamig sa disyerto? Ang makakakuha ng tumpak na kasagutan ay magkakamit ng mga hangers at wall clocks mula kay Sir Roland. hihihihihi
***
Nasaan ka o aking Diyos?
Bakit ako’y iniwan mo?
Ikaw na aking tanggulan
Tuluyan mo na ba akong iniwan o Diyos ika’y nasaan?
***
Nasaan ka o aking Diyos
Aking mga kaaway nagpupunyagi
Bulong nila’y, “sinasamba mong Diyos ika’y iwinaksi,
talikdan mo Siya ika’y ‘di magagapi.”
***
Nasaan ka o aking Diyos?
Alalahanin mo iyong lingkod
Pawiin mo yaring pagod at iahon sa kahihiyan
Lipulin mo sila’t igupo at ako’y muling ibangon mo!
— Psalm of Entitlement— pong
***
Ang posteng ito ay walang halong kalungkutan. Ako, bilang naniniwala sa Diyos, kagaya ng aklat ng Awit ay pwede tayong humiling sa Diyos sa paraang entitlement. Be blessed to all!
***
More Than Life – Hillsong (With Hearts As One – I Heart Revolution)
